żar tropików- sierpień w Hiszpanii

Gorąco. Bardzo gorąco. Afrykańskie powietrze bardzo często dociera na Półwysep Iberyjski. Fala upałów to 40-42 stopnie (w cieniu rzecz jasna).

Cały dzień chce ci się spać, bo w nocy nie da się spać. Znośna temperatura jest między 5 a 8 rano. Potem znów zaczyna się żar. Przewracasz się z boku na bok. Powietrze stoi i gęstnieje. O 10.00, najpóźniej o 11.00 zamykam szczelnie wszystkie okna, zasłaniam ciężkie, nieprzepuszczające ciepła i światła żaluzje, zostawiam tylko małą szczelinę, żeby mrok nie wpędził mnie w depresję. 

W dzień jeśli pracujesz, pół biedy jeśli jest to klimatyzowane pomieszczenie, jeśli pracujesz na zewnątrz- masz  problem. Woda, polewanie się wodą i cierpienie. Zaleca się niewychodzenie z domu w godzinach między 14.00 a 18.00, a także nieuprawianie sportu w najgorętszy czas, czyli popołudniami... Zawsze jednak znajdzie się jakiś kretyn, który o 15.00 jeździ na rowerze. Jest to jednakże widok rzadki.

14.00- godzina jedzenia, a tu nie chce się jeść, jesz, bo to godzina obiadu. Trochę gazpacho, kawałek ryby, warzywa. Nawet na wino nie masz ochoty, bo zakręci ci się po nim w głowie. Wyglądam o 16.00 przez okno. Żywego ducha nie ma na ulicy. Cisza, wydaje się, że wszyscy się porozpływali, rozpuścili w sosie własnym. Usiłuję poczytać książkę, dwie strony i nagle wzrok staje się coraz bardziej mętny, już nie wiem, co czytam, ani nie wiem gdzie jestem. Zapadam w dziesięciominutowy letarg, a wydaje mi się, że minęły 2 godziny. Otwieram oko jedno, drugie, znów dwie strony książki i letarg. 

Wstaję, robię sobie kawę, ale senność  nie mija. Wstaję , nalewam sobie coli. Letarg nie mija, zaczyna boleć głowa. Poddaję się, kładę się na kanapie. Drzemię pół godziny. Wstaję, robię kolejną kawę. Na trochę się wybudzam. Popołudnie minęło znowu bezproduktywnie i nawet nie mam do siebie pretensji, wieczorem trochę się ożywię. Jedyną rozsądną rzeczą, którą można zrobić jest pójście na basen, nad morze, jednym słowem do wody.

Idę na basen. Jest 18.00, wyjście z domu kojarzy mi się z wyjściem z domu w zimowy, polski poranek przy -25 stopniowym mrozie. Różnica jest taka, że w Polsce następowało uderzenie zimna. Tutaj następuje uderzenie gorąca. Czuję się jakbym weszła do pieca, ale co zrobić, trzeba się na ten basen jakoś dostać. Wsiadam na rower, bo wtedy jest szybciej. Nie ujechałam nawet 3 metrów, a już chce mi się pić, już mnie mdli z gorąca. Pedałuję jednak dzielnie, docieram na basen. Półtorej godziny wytchnienia, trochę pływam, ale głównie moczę się w wodzie. Atmosfera jest taka, że nawet pływać mi się nie chce. Wychodzę z wody.

Pół godziny jest mi w miarę przyjemnie, po pół godzinie znowu to samo, gorąc, rozpalone czoło. Upał, żar, fala gorąca. Rower i do domu. Widzę, że towarzystwo z mojej ulubionej ławki pije sangrię. Podziwiam. Nie skończy się to dobrze, ale na razie bawią się dobrze. Po drodze zatrzymuję się przy moim ulubionym ogrodzie, którego właściciel po godz. 20.00 uruchamia automatyczny zraszacz trawnika. Stoję przy płocie i czekam na krople wody, które polewają moje stopy, myją mi rower. Chwila ulgi. Czekam, aż zraszacz zakręci się 3 razy i jadę przed siebie. W domu zawsze zastanawiam się czy otworzyć okna czy jeszcze nie. Otwieram po 24.00, ale jest 30 stopni, powietrze-  stoi i gęstnieje. Czeka nas kolejna noc tropikalna.  

*Tekst ten napisałam w 2012 roku, po 7 latach mieszkania w Hiszpanii trochę się już do gorącego lata przyzwyczaiłam, jest dużo lepiej, ale na 40- stopniowe fale upałów nie ma mocnych.